พล็อตเรื่อง เรื่อง บุปผาในเงาจันทร์ “ในวังหลวงแห่งนี้ มีเพียงสองสิ่งที่สตรีต่ำศักดิ์อย่างนางจะได้รับ… ความภักดี หรือความพินาศ” เสี่ยวอิง สาวใช้คนสนิทแห่งตำหนักหลวนฮวา นางเกิดมาต่ำต้อย มิอาจเชิดหน้าชูตา ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลก ให้นางต้องตกอยู่ในบ่วงเสน่หาของ องค์ชายหลี่เฉิน พระโอรสลำดับที่สาม ผู้สูงศักดิ์ เย็นชา และอันตราย ความรักของพวกเขา คือเงาจันทร์ที่ซ่อนเร้น ไม่มีวันได้รับแสงสว่างอย่างเปิดเผย นางคือบุปผาต้องห้ามที่มิอาจเบ่งบานในสวนของราชวงศ์ แต่ยิ่งต้องห้าม… กลับยิ่งหวานล้ำจนมิอาจถอนตัว ในค่ำคืนต้องห้าม สัมผัสขององค์ชายเผาผลาญร่างกายนาง ริมฝีปากร้อนเร่าจารึกความเป็นเจ้าของบนผิวกายนวล ทุกครั้งที่ตกอยู่ใต้ร่างพระองค์ นางรู้ดีว่า… มิอาจหลีกหนี ทว่า… บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยเพลิงปรารถนา นางลืมสิ่งสำคัญที่สุดไป“สตรีที่เคียงข้างองค์ชาย ไม่อาจเป็นได้เพียงสาวใช้” ! ในเงามืดของวังหลวง หญิงงามมากมายต้องการครอบครองพระองค์ในเงื้อมมือของฮองเฮา สาวใช้ต่ำศักดิ์เช่นนางไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรักและในคืนต้องห้ามคืนหนึ่ง นางกลับตั้งครรภ์… บุตรที่มิอาจมีตัวตนในสายตาราชวงศ์! ในวังหลวงอันโหดร้าย ความรักของพวกเขาจะจบลงเช่นไร?จะเป็นเพียงฝันหวานในราตรีอันสั้น หรือจะถูกกลืนหายในเงามืดของอำนาจ? ภายในห้องบรรทมที่มีกลิ่นหอมของกำยานอบอวล แสงเทียนสลัวทอดเงาทาบบนม่านแพรบาง องค์ชายหลี่เฉินผู้สูงศักดิ์ประทับอยู่บนแท่นบรรทม สายพระเนตรทอดมองร่างอรชรของเสี่ยวอิง สาวใช้คนสนิทที่ก้มหน้าก้มตาปรนนิบัติอย่างนอบน้อม นางรู้ดีว่าไม่ควรล่วงเกินพระองค์ แต่แรงดึงดูดบางอย่างกลับทำให้นางไม่อาจต้านทาน “เสี่ยวอิง… เจ้ากลัวข้าหรือ?” องค์ชายเอื้อมพระหัตถ์เชยคางนางขึ้น ดวงตาคู่นั้นฉายแววร้อนแรงและปรารถนา นางเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ “หม่อมฉัน… มิกล้าพะยะค่ะ” นางตอบเสียงสั่น แต่ร่างกายกลับสั่นระริกด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด องค์ชายไม่ตรัสอันใดอีก เพียงแค่ใช้นิ้วเกลี่ยไล้แก้มนางเบา ๆ ก่อนจะก้มลงจุมพิตแผ่วเบาบนริมฝีปากอิ่ม นางสะดุ้งเล็กน้อย แต่กลับไม่อาจต่อต้านแรงกดที่แนบแน่นขึ้น ทุกสัมผัสของพระองค์อ่อนโยนแต่แฝงความร้อนแรง จูบของพระองค์แนบแน่นขึ้น ไล่ต้อนทุกลมหายใจของนาง เสื้อผ้าไหมชั้นนอกของนางถูกปลดออก เผยผิวกายขาวเนียนที่สั่นสะท้านยามถูกปลายนิ้วเย็นขององค์ชายสัมผัส พระองค์ลูบไล้ผ่านลาดไหล่ ลงมาจนถึงเอวคอดกิ่ว นิ้วเรียวลากสัมผัสอย่างจงใจ ส่งให้นางหลุดเสียงครางแผ่ว “ชู่ว์… เสียงของเจ้า ไพเราะนัก” พระองค์กระซิบข้างหู นางรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวของพระองค์ที่เป่ารดต้นคอ ก่อนที่ริมฝีปากของพระองค์จะกดจูบหนักหน่วงไล่ลงมาจนถึงเนินอก นางได้แต่กำผ้าปูแน่น ยิ่งถูกปลุกเร้าก็ยิ่งหลงมัวเมาไปกับสัมผัสที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน “องค์ชาย… โปรดเมตตาหม่อมฉันด้วย…” นางวิงวอนเสียงสั่นเครือ แต่องค์ชายเพียงแค่แย้มพระโอษฐ์ ก่อนจะทรงตรัสเสียงแหบพร่า “ข้าจะเมตตาเจ้า… เท่าที่เจ้าต้องการ” จากนั้น ราตรีอันยาวนานก็เริ่มต้นขึ้น…