“นิสรีน...คนอย่างเจ้ามันน่ารังเกียจ สมปรก น่าขยะแขยงยิ่งกว่าอะไรดี ต่อหน้าทำใสซื่อ ไร้เดียงสา ลับหลังเจ้าก็หว่านเสน่ห์โอ้โลมชายอื่นไปทั่ว นี่หรือคือเจ้าหญิงผุ้เลอโฉมสูงศักดิ์...มันช่างน่าอัปยศอดสูยิ่งนัก!!” เจ้าชายฟาอัส อยากจะฆ่าหญิงหลายใจอย่าง เจ้าหญิงนิสรีน ให้ตายคามือ เสียแรงที่พระองค์ทั้งรักทั้งไว้ใจ...สุดท้ายนางก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงแพศยา เพียงแค่ถูก ราชาซาฟา ลักพาตัวไปไม่ทันไร นางก็ยอมทอดกายให้ศัตรูร้ายเชยชม เมื่อถูกหยามเกียรติขนาดนี้ มีหรือที่หัวใจของเจ้าชายหนุ่มจะไม่ลุกเป็นไฟ! การตามล่าชิงตัวเจ้าหญิงสาวกลับมาครั้งนี้ ไม่ใช่เพราะรัก...แต่เพื่อให้นางชดใช้ “ผู้หญิงอย่างเจ้ามันคู่ควรกับการเป็นทาส จงก้มหน้ารับทัณฑ์ทรมานจนกว่าจะสำนึก” “หม่อมฉันไม่เคยทำผิด ไม่จำเป็นต้องสำนึกใดๆ ทั้งสิ้น พระองค์ต่างหากที่ควรจะ...” เจ้าชายฟาอัสไม่มีทางปล่อยให้นางทาสเผยอหน้าท้าทาย จึงกำราบนางด้วยจุมพิตร้าย ริมฝีปากคมบดขยี้เรียวปากนุ่มอย่างดุดัน ถ่ายทอดความคับแค้นใจผ่านสัมผัสร้อนเร่า ไม่มีความนุ่มนวลทะนุถนอม ทุกการเคลื่อนไหวคือความเจ็บปวดรวดร้าวแสนสาหัส มือหนักลูบไล้บีบเคล้นร่างอรชรอย่างเมามัน ถาโถมความชิงชังสู่ร่างระทวยราวพายุคลั่ง เนื้อแนบเนื้อบดเบียดลึกล้ำ กระแทกกระทั้นโจนจ้วงอย่างสุดแรงไร้ความปรานี ทาสสาวได้แต่กรีดร้องครวญครางใต้ร่างกำยำ เจ็บปวดทั้งกายและใจราวตายทั้งเป็น!! เมื่อ ความรัก แปรเปลี่ยนเป็น ความเคียดแค้นชิงชัง เพราะถูกทรยศหักหลังจนไม่อาจอภัย เจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์จึงกลายเป็น ทาสสวาท สนองอารมณ์ดิบเถื่อนของอสูรทะเลทราย นางทาสที่ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องสิ่งใด แม้กระทั่งความตายจะหลุดพ้นจากพิศวาสร้ายได้อย่างไร และเจ้าชายที่ถูกไฟแค้นครอบงำทั้งยังถูกไฟปรารถนาโหมซ้ำจะทำเช่นไรกับ เมียทาส นางนี้...