Kızın gözleri kalın bir kumaşla bağlanmış, elleri zincirlenmişti. Yumuşak bir halının üzerinde diz çökmüş, titreyen omuzlarıyla sessizliğe teslim olmuştu. Gözleri görmüyordu ama hisleri keskinleşmişti. Kapı açıldı. İçeri giren kişinin adımları yankılandıkça, hava ağırlaştı. Her adım, bir hüküm gibi yaklaşıyordu. Kaçamazdı. Zincirlerini zorladı ama bileklerinden kan sızdı. Varlığını hissediyordu—soğuk, uzak ve ürkütücüydü. Konuşmayan bu yabancı, sanki bakışlarıyla bile ruhunu inceliyordu. O an, kaderinin artık kendi elinde olmadığını anladı. Bu sessizlik, bir yargının habercisiydi. Ve o kişi… artık onun geleceğini belirleyecekti. Direnmek faydasızdı. Sadece kalbi hâlâ savaşmayı reddediyordu.