Baba… ne olur yapma. Bana kıyma. Benden vazgeçme…” Sesim titriyordu, kelimeler boğazıma düğümleniyordu. Elimi uzattım, son bir umut kırıntısına tutunur gibi. Ama o, yıllardır güvenle baktığım yüz… bana hiç bakmadı bile. Bir eşyaymışım gibi, değersiz bir yük müşüm gibi, buz gibi bir sessizlikle itti beni o adamın önüne. O an anladım; bazen insanı en derin karanlığa iten, yabancılar değil… kendi kanıymış. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken, ayaklarımın altındaki dünya parçalanıyordu sanki. Ait olduğumu sandığım o yuva… beni tanımadığım bir karanlığın kucağına, gözünü bile kırpmadan atmıştı. Ve o adam, karanlığı yüzüne kazınmış bir gülümsemeyle eğildi bana. “Cehennemine hoş geldin,” dedi. Sesi, gecenin donduran soğuğu gibi içime işledi. “Burada her gün acı çekeceksin. Her nefesinde yanacak, her adımında kırılacaksın. Kardeşim için dökülen her bir gözyaşı, senin cehennemindeki ateşi daha da harlayacak.” “Ben BERTAN Azadi bu ismi asla unutma Senin cehenneminin bekçisi benim dedi acımasız sessiyle…..