ถ้ารู้ว่าจะร้าย . . . ถ้ารู้ว่าจะร้าย ก็จะไม่รัก ความรักของเขา มีไว้ให้คนอื่น ไม่ได้มีไว้ให้เธอ _______________________________________________________________ "ฉันก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องของเธอหรอกนะ แต่ตอนนี้ด้วยสำเหนียกด้วยว่าเธอกำลังยืนอยู่จุดไหน อย่าทำให้ฉันต้องหมดความอดทนกับเธอ" สำเหนียกตัวตนเหรอ? เธอรู้ตัวเองอยู่เสมอว่ากำลังยืนอยู่จุดไหนและในฐานะอะไร เธอไม่เคย...ไม่เคยคิดทำในเรื่องที่เขาพูดเลยสักครั้ง แทนที่จะบอกเธอแบบนี้ทำไมเขาไม่บอกตัวเอง ว่าสิ่งที่เขาทำมันถูกต้องแล้วใช่ไหม? "ฉันสำนึกสำเหนียกตัวเองอยู่ตลอดเวลาคุณปาย คุณควรเอาประโยคนั้นไปบอกตัวเองจะดีกว่านะคะ" "เธอพูดอะไร" "เรื่องที่คุณเองก็รู้ดี" ต้องจันทร์เดินหนีปราบตะวันขึ้นห้องไป แต่เขาก็เข้ามากระชากแขนเอาไว้ก่อน ทว่าเธอก็ดึงแขนตัวเองกลับไม่หันไปมองเขาแถมยังถอยตัวเองให้ไกลกว่าเดิม "อย่ามาเดินหนีฉันแบบนี้นะต้องจันทร์ เธอพูดเรื่องอะไร!" "ระวังนะคะไปยื่นกอดผู้หญิงอื่นในที่ลับตาคนแบบนั้น ระวังนักข่าวเขาจะเอาไปทำข่าว ถึงตอนนั้นคุณพ่อกับคุณแม่คุณคงจะเสียใจมาก" "นี่เธอ" "อย่าคิดว่าคุณทำอะไรแล้วมันจะไม่มีคนเห็นคุณปาย อย่าคิดว่าคุณจะฉลาดกว่าทุกคน" "อ้อ...เธอไปเห็นฉันกอดกวางเข้าเหรอ" ถ้าเรื่องที่กอดผู้หญิง เขานึกถึงเรื่องไหนไม่ออกเลยนอกจากเรื่องที่กอดกับกษิราวันนี้ "แล้วทีตัวเองล่ะ คิดจะเคลมพี่ของสามีตัวเอง มันดีนักเหรอ?" "คุณพูดบ้าอะไร" "แต่ก็ช่วยอดใจรอสักหน่อยนะ เพราะฉันไม่ปล่อยเธอไปเสวยสุขง่าย ๆ หรอก" นับวันเขายิ่งไม่อยากปล่อยต้องจันทร์ไป ไม่ใช่เพราะเขารักจนอยากชิดใกล้ แต่เพราะจะได้เหยียบย่ำให้มันมากกว่านี้ต่างหาก "ถ้าเรื่องพี่เนม ฉันเกรงว่าคุณจะโง่แต่จะบอกให้เอาบุญนะ ฉันกับพี่เนมเราไม่ได้มีอะไรกัน" เธอกับนิรกรเนี่ยนะ เอาสมองส่วนไหนคิดกันแน่ถึงได้คิดเรื่องแบบนี้ออกมาได้ "ต้องจันทร์!" ปราบตะวันกัดสันกรามแน่น เขาโกรธที่ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเขาโง่ "ถ้าไม่มีอะไรจะพูด ฉันขอตัว" วันนี้เธอเหนื่อยมามากเกินพอแล้ว ไม่มีแรงอะไรจะมานั่งเถียงเรื่องไร้สาระกับเขาหรอก "งั้นถ้าเธอฉลาดนัก ก็ช่วยรู้เอาไว้ด้วย ว่าผู้หญิงที่เธอเห็นฉันกอดวันนี้ คือคนที่ฉันรักมากที่สุด มากพอ ๆ กับที่ฉันเกลียดเธอ" "..." ต้องจันทร์หยุดเท้าที่กำลังจะก้าวเดินต่อ เธอเสหน้ามองไปทางอื่นอย่างพยายามกักเก็บอารมณ์ที่หวั่นไหวของตัวเอง เขาไม่ต้องบอก เธอก็รู้อยู่แล้วว่าปราบตะวันรักผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน เธอไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่าคนคนหนึ่งรักใครและเกลียดใคร หยดน้ำตาและน้ำเสียงที่เขาพร่ำบอกผู้หญิงคนนั้นเธอยังจดจำมันได้ดี เธอรู้...รู้ว่าเขารักมาก มากจนเกินกว่าบางทีเธอไม่อาจเข้าไปแทรกแซงความรักของเขาได้เลยด้วยซ้ำ ใจหนึ่งเธออยากคืนเขาให้กับผู้หญิงคนนั้นไปเสียให้สิ้นเรื่อง แต่เธอก็มีเหตุและผลของตัวเอง แม้จะต้องอยู่อย่างจมปลักและทนทุกข์ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถปล่อยเขาไปได้จริง ๆ อีกนิดนะ... อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น "เหรอคะ? งั้นก็ยินดีด้วย" เธอบอกเขา "แต่ก็เสียใจด้วยที่คุณกับผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีวันได้อยู่ด้วยกัน ถ้าฉันยังยืนอยู่ตรงนี้"