ความจริงแล้ว มีมากถึงสองเหตุผลที่ทำให้หย่งหยวนหลงไม่ชอบนาง ลำดับแรกคือนางเป็นบุตรีเพียงคนเดียวของแม่ทัพบูรพา และลำดับที่สองคือหัวใจของเขาถูกครอบครองโดยคุณหนูแห่งจวนเสนาบดีนามว่าหลี่เหมยฮวา ด้วยเหตุผลเหล่านั้น คืนเข้าหอที่สมควรกลายเป็นความสำราญใจกลับกลายเป็นความอึดอัดและกดดันอันยากจะหาทางออก แน่นอนว่ามันมิใช่ความอึดอัดและกดดันของนาง แต่เป็นของหย่งหยวนหลง—ชายผู้กลายเป็นสามีของนางต่างหาก เหมินลู่เอินเหลือบมองเขาผ่านผ้าคลุมหน้าผืนบางยาวสลวย หย่งหยวนหลงยังคงนิ่งเฉย ดวงหน้าหล่อเหลาของเขาราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา มิต่างจากแววตาอันแสนว่างเปล่าและเลื่อนลอย ค่อนข้างชัดเจนว่าหย่งหยวนหลงเต็มไปด้วยความผิดหวัง เขาหาได้ยินดีใด ๆ กับการแต่งงานตามราชโองการที่มิอาจฝ่าฝืนของหย่งซานสือฮ่องเต้ หากเป็นสตรีนางอื่นก็อาจมีบ้างที่จะโศกเศร้าและปวดร้าวกับความเย็นชา รวมถึงเฉยเมยของหย่งหยวนหลง โดยเฉพาะเมื่อเป็นคืนแรกของการเข้าหอ น่าเสียดายเล็กน้อยว่าเหมินลู่เอินมิอาจเป็นเช่นนั้น นางทราบดีว่าหย่งหยวนหลงมอบหัวใจแก่สตรีนางใด และตระหนักเป็นอย่างยิ่งว่าเขาไม่มีทางชมชอบนางแม้นเพียงเล็กน้อย ดังนั้นแล้วเหมินลู่เอินจึงไม่มีความคาดหวังสักนิดเดียวว่าเขาจะปฎิบัติต่อนางเป็นอย่างดี หลังจากปิดปากเงียบมานับชั่วยาม [1] หย่งหยวนหลงก็ยอมเปิดปากออกมาในที่สุด ดวงตาดำขลับคมกริบของเขาตวัดมองเหมินลู่เอิน แล้วกล่าวเสียงราบเรียบอันเฉียบขาด “เปิ่นหวาง [2] สามารถมอบทุกอย่างแก่เจ้า ยกเว้นเพียงหัวใจและความรู้สึกของเปิ่นหวางเท่านั้น” หย่งหยวนหลงกำลังหมายความว่านอกจากหัวใจจะไม่ยอมมอบให้นางแล้ว ความรู้สึกแม้นเพียงน้อยนิดก็ไม่ยอมมอบเช่นกันหรอกหรือ ? มิคาดคิดเลยว่าอวิ๋นชินอ๋องมากความสามารถอย่างเขา จะใช้คำพูดเสมือนเด็กเอาแต่ใจ ทว่าย้อนมองกลับไปแล้ว กระทั่งเมื่อวาน ก่อนงานแต่งเพียงหนึ่งวัน หย่งหยวนหลงยังกล้าทำเรื่องไร้เหตุผลอย่างการไปยืนตากฝนอยู่ค่อนวัน นางย่อมมิควรคาดหวังว่าเขาจะเป็นผู้ใหญ่มากนัก… ขณะหนึ่งเหมินลู่เอินรู้สึกหนักใจกับความดื้อด้านราวเด็กชายตัวน้อยของเขาขึ้นมา นางค่อย ๆ หันหน้ากลับไปสบตามองหย่งหยวนหลง ชายผ้าคลุมหน้าแดงฉานลากผ่านแขนอาภรณ์ยาวรุ่มร่ามของเขา หย่งหยวนหลงขมวดคิ้วเล็กน้อย ทว่าดวงตากลับยังเรียบเฉยเฉกเช่นเดิม “หากท่านไม่ยอมมอบความรู้สึกใด ๆ เลย แสดงว่าต่อให้หม่อมฉันจุดไฟเผาจวนอ๋องจนวอดวาย ท่านก็จะไม่โกรธหม่อมฉันใช่ไหมเพคะ ?”เหมินลู่เอินเหยียดรอยยิ้มกว้าง ยามเห็นหย่งหยวนหลงเริ่มขบริมฝีปากของตนเองเล็กน้อย นางกลับรู้สึกสำราญใจเป็นที่สุด “มิใช่เรื่องผิดสักหน่อยหากท่านจะผิดหวัง แต่ท่านมิควรเอาความผิดหวังของท่านมาลงกับหม่อมฉัน แล้วยังทำตัวเป็นเด็กไม่มีเหตุผลอีกด้วย” นางไม่รอให้หย่งหยวนหลงเปิดปากพูด ก็ทาบเรียวนิ้วมือของตนเองลงบนริมฝีปากของเขา ก่อนขยับลุกยืนเต็มความสูง พลางโน้มตัวลงมาตรงหน้าเขาในระดับสายตา “หม่อมฉันต้องการเพียงสองอย่างเพคะ”เหมินลู่เอินกล่าวเสียงราบเรียบ ปลายนิ้วมือเรียวยาวค่อย ๆ เลิกผ้าคลุมหน้าผืนบางขึ้น เผยให้เห็นดวงหน้างดงามถูกแต่งแต้มด้วยสีชาด ดวงตาเรียวยาวทอประกายวาววาม ขณะจ้องมองหย่งหยวนหลงโดยไม่ละสายตาไปไหน “นอกเหนือจากเงินทองและร่างกายของท่าน สิ่งใดที่เคยเป็นของท่านย่อมต้องเป็นของท่าน” หย่งหยวนหลงกำลังตกตะลึง มิใช่เพราะดวงหน้างดงามภายใต้ผ้าคลุมหน้าถูกเปิดเผย หากเป็นเพราะสายตาราวกับหยั่งลึกถึงความต้องการแท้จริงของเขา เหนืออื่นใดนางยังเลิกผ้าคลุมหน้าขึ้นด้วยตนเองอีกต่างหาก เหมินลู่เอินย่อตัวลงตรงหน้า ดวงหน้างดงามประดับรอยยิ้มบางเบา ขณะปิ่นระย้าค่อย ๆ ขยับไหวไปตามการเคลื่อนกาย “หม่อมฉันจะนอนบนพื้นห้องเองเพคะ” “…” นางจับฝ่ามือเย็นเฉียบของหย่งหยวนหลงทาบลงบนแก้มของตนเอง “เมื่อวานท่านตากฝนอยู่ค่อนวัน ตอนนี้เลยคับคล้ายจะไม่สบายอยู่บ้าง หม่อมฉันรู้ดีว่าท่านไม่อยากนอนร่วมเตียงด้วย ดังนั้นหม่อมฉันจะนอนบนพื้นเองเพคะ” กลางค่ำคืนแห่งการเข้าหอ นอกจากนางจะไม่ไยดีคำพูดของเขาแล้ว เหมินลู่เอินยังออกปากจะนอนบนพื้นด้วยตนเอง สตรีตรงหน้าของเขาไม่ปรกติอย่างแน่นอน นางห่างไกลจากคำว่าปรกติมากเกินไป ! หย่งหยวนหลงพยายามควบคุมอารมณ์ของตนเองให้อยู่ภายใต้ความสงบ หลังจากนั้นเขาเริ่มสัมผัสว่าฝ่ามือของเหมินลู่เอินเย็นยะเยือกยิ่งกว่าเขาหลายเท่านัก ก่อนนางจะชักมือของตนเองกลับไปอย่างรวดเร็ว “เปิ่นหวางจะนอนบนพื้นเอง” เหมินลู่เอินหลบมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย นางเท้ามือข้างหนึ่งลงบนหัวไหล่ของหย่งหยวนหลง เส้นผมยาวสลวยค่อย ๆ เคลื่อนปรกดวงหน้างดงาม “ในเมื่อท่านลำบากใจ เรื่องหม่อมฉันจะนอนบนพื้น…”ปลายนิ้วมือเรียวยาวทัดเส้นผมดำขลับกับหลังใบหู ก่อนนางจะโน้มตัวลงกระซิบข้างแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา “พวกเราก็มานอนบนเตียงด้วยกันเถอะ” หย่งหยวนหลงรีบผลักตัวออกห่างจากนาง หากยามเขาเงยหน้าขึ้น ร่างกายและจิตวิญญาณคล้ายถูกตรึงด้วยแววตาอันน่าหลงใหล นางเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เขามากกว่าเดิม แล้วค่อย ๆ ครอบครองริมฝีปากของหย่งหยวนหลงอย่างนุ่มนวล ท่ามกลางความตกตะลึงของเขา…