"Alam mo, Jerry, nung una kitang mapansin dun sa pagtitinda mo ng soybeans, parang ang supla-sulado mo. Gusto sana kitang kaibiganin e, kaso umiiwas ka kapag tinitingnan ko. Parang ang sarap mong sipain talaga," ang biro ko. "Nahihiya kasi ako e, 'sensya ka na." "Pero..." ang may pag-aalinlangan kong tanong, "Gusto mo rin ba sana akong kaibiganin?" "Sana... kaso 'di ko alam paano, e. Mukha ka kasing salbahe," ang sabi niyang nakangiti. "'Di biro lang, alam kong mabait ka. Mabuti na lang at nabundol ko iyong asukal nyo. Dahil kung hindi, hindi pa sana tayo magkakakilala hanggang ngayon." Mukhang na-guilty naman ako sa sinabi niyang iyon kaya naisip kong ibunyag na sa kanya ang totoo. "OK... May aaminin ako. A-alam mo bang sinadya ko talagang ibundol ang sarili ko sa iyo at ilaglag iyong dala kong asukal?" "Ano?" Tanong niyang halatang nabigla. "Bakit mo naman ginawa iyon?" "Para takutin ka... Joke! Hindi... para magkaroon ako ng dahilan upang makausap ka at maging kaibigan." Tumawa sya ng malakas. "Talaga? Dahil... alam mo, may aaminin din ako sa yo," ang sagot niyang tiningnan ang reaksyon ko. "Sinadya ko rin namang dumaan sa harap mo e... para mapansin mo ako at mag 'Hi!' ka sa akin. Pero nang makita kong tumalikod ka at kinuha iyong asukal mula sa estante, sinadya ko na lang na magpabundol!" "Hah? Langya ka, pinahirapan mo pa ako? At sinayang mo pa ang isang kilong asukal!" ang sagot kong nagulat din. "Sa mala-anghel na mukha na yan... may pagka-salbahe pala! Akala ko ay ako lang ang salbahe!" Sabay kaming nagtawanan. "Yan ang akala mo!" "Alam mo bang ino-obserbahan din kita sa pwesto mo?" ang paglihis ko sa usapan. "Oo naman!" At pag ganyang napansin kitang tinitigan ako, sinasabi ko na lang sa sarili na 'Ano na naman kaya ang tinitingin-tingin ng loko na to? Siguro naiinggit o naiinsecure sa kapogian ko?'" Nahinto siya sandali. "At bakit mo pala ako inoobserbahan, aber? May crush ka sa akin, ano?" "Sikretttt!"